Daniel Bargiełowski, którego życie miało swoje korzenie w Starachowicach, przyszedł na świat 18 listopada 1932 roku. Po latach działalności artystycznej zyskał sobie uznanie jako polski aktor, reżyser oraz pisarz. Jego wkład w kulturę był niewątpliwie znaczący.
Warto zauważyć, że był on również bratem znanego aktora Marka Bargiełowskiego, co podkreśla talent i artystyczną tradycję, która w rodzinie Bargiełowskich kwitła przez pokolenia.
Daniel opuścił nas 23 lipca 2016 roku, jednak jego prace i osiągnięcia artystyczne nadal są jednym z ważnych elementów polskiej sceny kulturalnej.
Życiorys
Daniel Bargiełowski to postać o bogatym dorobku artystycznym i literackim. Ukończył Wydział AktorskiPWST w Warszawie w 1957 roku. Jego kariera aktorska obejmowała dwa ważne warszawskie teatry: Teatr Narodowy, w którym pracował od 1957 do 1960 roku, oraz Teatr Ziemi Mazowieckiej, w którym występował w latach 1960-1962.
Jako reżyser, Bargiełowski nawiązał współpracę z licznymi teatrami, w tym Bałtyckim Teatrem Dramatycznym im. Juliusza Słowackiego w Koszalinie (w latach 1976 i 1978), Teatrem Dramatycznym w Gdyni (1981), Teatrem Powszechnym w Łodzi (1982, 1984, 1986, 1988), Teatrem im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu (1986) oraz Teatrem Polskim w Szczecinie w 1988 roku, a także z Teatrem POSK w Londynie (1989).
W swoim dorobku literackim opublikował kilka powieści, w tym Tropem krętym, fałszywym (1976), Szczerze, bez obciachu (1979), Relikwiarz z pleksiglasu (1983) oraz Jak topór drwala (1986). Jego biograficzne prace obejmują dzieła o Zygmuncie Berlingu, zatytułowane Konterfekt renegata (1996, dostępne na Zygmuncie Berlingu) oraz trzytomową publikację o Michale Tokarzewskim-Karaszewiczu, Generalne broni, teozof, wolnomularz, kapłan Kościoła liberalnokatolickiego (wyd. 2000–2002).
Na zawsze pozostanie w naszej pamięci, zmarł w dmiotach czerwca. Zdecydował się na ostatni spoczynek na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie przy kwaterze 154c-2-27.
Spektakle teatralne
Role
Daniel Bargiełowski to uznany artysta, który zagrał wiele znaczących ról w polskim teatrze. Jego debiutancki występ miał miejsce w 1957 roku, w sztuce Jak wam się podoba, gdzie wcielił się w postać Księcia Fryderyka, a reżyserem był Władysław Krasnowiecki.
Już rok później, w 1958 roku, wystąpił w kilku sztukach, w tym w Wyzwoleniu, odgrywając rolę Syna w reżyserii Wilama Horzycy, oraz w Henryku VI na łowach jako Żołnierz I pod kierownictwem Jerzego Rakowieckiego. Tego samego roku wystąpił również w Księciu Homburg jako Rotmistrz Stranz.
W 1959 roku Daniel zagrał w spektaklu Szkoła żon, gdzie wcielił się w postać Horacego, a reżyserię poprowadził Jerzy Strachocki. W tym samym czasie wziął udział w wydarzeniach przedstawiających 150-lecie urodzin, odgrywając postać Aleksandra Michajłowicza Głowa.
W kolejnych latach jego kariera rozwijała się dalej, z ról takich jak Lord Chandos w Maria Tudor oraz Aleksander Michajłowicz w Graczach. Z charakterystycznym stylem zagrał także w Fantazy i Cymbelin w rolach Lokaja Idalii oraz Filario odpowiednio. Ostatnim odnotowanym występem z jego strony w latach 80-tych był spektakl Garaż, w który również miał swój udział jako reżyser.
Teatr Telewizji
W 1959 roku brał udział w teatralnej produkcji telewizyjnej Gracze, co podkreśla jego wpływ na rodzime przedstawienia.
Inscenizacje
Daniel Bargiełowski nie tylko zagrał w wielu istotnych spektaklach, ale także miał znaczący wkład jako reżyser. Jego pierwsza inscenizacja miała miejsce w 1974 roku w sztuce Szara aureola, w której stworzył zarówno reżyserię, jak i scenariusz.
Rok 1976 przyniósł dwa nowe projekty: Zapomnieć o Herostratesie, w którym zajął się zarówno reżyserią, jak i inscenizacją, oraz Alfę Betę. Dalsze lata to kolejne wyzwania na polu reżyserskim, obejmujące m.in. Zapomnieć o Herostratesie w 1981 roku, Szewców w 1982, a także Angelo, tyran Padwy i Garaż w roku 1986, gdzie miał również wpływ na opracowanie dramaturgiczne.
W latach 88-89 jego reżyseria skupiała się na sztukach takich jak Złodziej oraz Wigilia generała, co znów podkreśla wszechstronność jego talentów.
Teatr Telewizji
Również w Teatrze Telewizji Daniel Bargiełowski zrealizował wiele produkcji. Od Dalekiej drogi w 1967 roku, aż po Okrucieństwo w 1979 roku, jego reżyseria była kluczowym elementem wielu cenionych spektakli. Szczególną uwagę zwraca inscenizacja Zieleń, która była zbiorem poezji Juliana Tuwima w 1973 roku.
Filmografia
Daniel Bargiełowski to postać, która pozostawiła swój ślad w polskim kinie, współpracując w różnych rolach w branży filmowej. Oto niektóre z jego znaczących osiągnięć:
- 1966 – Małżeństwo z rozsądku – współpraca reżyserska,
- 1968 – Gra jako Stefan, kolega z pracowni,
- 1969 – Pani Miecia – reżyseria, scenariusz,
- 1971 – Zmyślone (film krótkometrażowy) – reżyseria, scenariusz.
Przypisy
- Cmentarz Stare Powązki: KAROLINA WIEŃSZCZAK, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 29.10.2019 r.]
- Daniel Bargiełowski. filmpolski.pl. [dostęp 28.07.2016 r.]
Pozostali ludzie w kategorii "Kultura i sztuka":
Jan Krzysztof Szczygieł | Dariusz Grudzień | Iwona Kmiecik | Tomasz Dziubiński (muzyk) | Wojciech Łęcki | Grzegorz Dziamka | Maciej Frankiewicz (malarz) | Grzegorz Kozera | Marek Bargiełowski | Krystyna Janda | Czesław Świrta | Kamil Urbański | Bogusz Bilewski | Katarzyna Mądrzycka-Adamczyk | Karolina Kominek | Sławomir Pacek | Elżbieta Zapendowska | Lucyna Szubel | Tomasz Kordeusz | Konrad ImielaOceń: Daniel Bargiełowski