Władysław Kulesza (major)

---

Życiorys

Władysław Kulesza przyszedł na świat 18 kwietnia 1900 roku w Wierzbniku, wówczas częścią powiatu iłżeckiego w guberni radomskiej. Urodził się w rodzinie, której głową był Antoni, a jego matką Lucyna z Zagórskich (1868–1943), znana z działalności w ruchu niepodległościowym, za co została odznaczona Medalem Niepodległości. Władysław miał starszego brata, Michała Henryka (1896–1942), który był ofiarą obozu Auschwitz.

Kształcenie zdobywał w wielu miejscach; edukację rozpoczął w szkole powszechnej w Jędrzejowie, następnie uczęszczał do Gimnazjum w Siedlcach, a potem kontynuował naukę w Szkole Handlowej w Kielcach oraz brał udział w trzech kursach w Szkole Rzemieślniczej w Olkuszu.

15 sierpnia 1914 roku wstąpił do Legionów Polskich, gdzie pełnił rolę w Biurze Werbunkowym, pracując w Kielcach, Jędrzejowie i Wadowicach. Po dwóch latach, 16 marca 1915 roku, został zwolniony, ponieważ był jeszcze małoletni. Wkrótce, bo już 15 września tego samego roku, przystąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej. W ciągu swoich działań wojskowych, od 1 lutego do 1 lipca 1918 roku, był osadzony w więzieniu w Będzinie.

Po upływie tego czasu, Kulesza wznowił aktywność w POW. 1 listopada 1918 roku, odznaczony m.in. za odwagę, wstąpił do V batalionu strzelców olkuskich, gdzie uzyskał stopień sierżanta. W późniejszym okresie, od stycznia 1921 do marca 1922 roku, był kadetem X klasy w Wielkopolskiej Szkole Podchorążych Piechoty w Bydgoszczy. 9 września 1922 roku otrzymał awans na podporucznika w korpusie oficerów piechoty i 31. lokatę, zostając jednocześnie wcielonym do 85 pułku piechoty.

Z dniem 26 lutego 1925 roku Kulesza został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza, gdzie m.in. dowodził plutonem oraz kompanią w batalionie KOP „Nowe Święciany”. 2 grudnia 1930 roku, decyzją prezydenta RP, awansowano go na kapitana z datą starszeństwa od 1 stycznia 1931 roku, zajmując 189. lokatę w korpusie oficerów piechoty. Następnie, 15 stycznia 1932 roku, przeniesiono go z KOP do 72 pułku piechoty w Radomiu, gdzie pełnił funkcję dowódcy kompanii.

W marcu 1939 roku Kulesza awansował na majora z datą starszeństwa od 19 marca, zajmując 47. lokatę w korpusie oficerów piechoty. Dowodził wówczas 1. kompanią 72 pp. Krótko potem, 1 kwietnia 1939 roku, został przeniesiony do 36 pułku piechoty w Warszawie, gdzie objął dowództwo II batalionu.

W trakcie kampanii wrześniowej 1939 roku, po brutalnych starciach z armią niemiecką, 12 września Major Kulesza został ranny w bitwie pod Brwinowem (doznał złamania żeber). Po kapitulacji Warszawy, trafił do niewoli, będąc przetrzymywanym w różnych obozach, takich jak Oflag IV C Colditz, Oflag II A Prenzlau, Oflag II D Gross-Born oraz Oflag VI B Dössel, gdzie przebywał od 17 września 1942 roku.

Po wojnie, 7 maja 1946 roku, Major Kulesza powrócił do Polski. Zmarł 1 lipca 1978 roku w Warszawie. Po jego śmierci, spoczął na cmentarzu Powązkowskim. Kulesza był żonaty z Janiną ze Świderskich (1902–1991), z którą miał córkę Barbarę Antoninę, znaną jako „Tosia” (1927–1998), która w czasie II wojny światowej walczyła jako żołnierz II batalionu szturmowego „Odwet” i w powstaniu warszawskim pełniła funkcję łączniczki dowódcy pułku AK „Baszta”.

Ordery i odznaczenia

W wyjątkowym wyposażeniu Władysława Kuleszy, który miał zaszczyt pełnić służbę wojskową, znajdują się liczne ordery oraz odznaczenia przyznane za heroiczne czyny i zasługi.

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari – 29 września 1939,
• Krzyż Niepodległości – 28 grudnia 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”, który został nadany zamiast wcześniej przyznanego Medalu Niepodległości (25 lipca 1933),
• Krzyż Walecznych dwukrotnie – pierwszy raz w roku 1920, a po raz drugi za służbę w POW,
• Srebrny Krzyż Zasługi – 1928,
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
• Srebrny Medal za Długoletnią Służbę,
• Brązowy Medal za Długoletnią Służbę,
• Odznaka za Rany i Kontuzje z dwiema gwiazdkami,
• łotewski Medal Pamiątkowy 1918-1928 – 6 sierpnia 1929.

Wszystkie te odznaczenia stanowią świadectwo bohaterstwa oraz niezłomności w dążeniu do niepodległości i obrony kraju.

---

Oceń: Władysław Kulesza (major)

---