Stanisław Wójcicki

W latach 1930–1937 Wójcicki pracował w Państwowej Fabryce Broni w Radomiu. Po tym okresie zdecydował się na wstąpienie do wojska. W czasie drugiej wojny światowej uczestniczył w wojnie obronnej Polski w 1939 roku, gdzie stawił opór najpierw na wybrzeżu, a następnie w ramach Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie”. W trakcie walk brał udział w bitwach pod Pińskiem oraz Wilanowem.

Po kapitulacji dostał się do niewoli radzieckiej, jednak szybko został przekazany Niemcom. Jego los zaprowadził go do oflagu w Masburgu, usytuowanym w Bawarii, skąd ostatecznie udało mu się wydostać.

Po uwolnieniu powrócił do rodzinnych stron, zoud uzupełnił szeregi 33 pułku piechoty Legionów Armii Krajowej. W 1945 roku postanowił opuścić szeregi AK i przenieść się do Bydgoszczy. Tam wstąpił do Związku byłych Marynarzy i Pracowników Portowych. Wkrótce trafił do Morskiej Grupy Operacyjnej, która miała za zadanie zabezpieczenie portów oraz ochronę cennych materiałów.

24 marca 1945 roku, razem z Morską Grupą Operacyjną, przybył do Elbląga, gdzie brał udział w zabezpieczeniu elektrowni, elewatorów zbożowych oraz stoczni rzecznej. Pod koniec 1945 roku objął stanowisko komendanta Straży Przemysłowej w dawnej fabryce Schichau, przekształconej w Zakłady Mechaniczne Zamech. Niestety, w wyniku tragicznego wypadku w jednej z hal zakładowych, Wójcicki został aresztowany przez UB wraz z dwudziestoma innymi pracownikami, oskarżonymi o rzekomą współpracę z francuskim wywiadem. Po kilku latach, w 1951 roku, odzyskał wolność.

Po powrocie do życia cywilnego podjął pracę w Zakładach Przemysłu Drzewnego im. Wielkiego Proletariatu, gdzie pozostawał aż do przejścia na emeryturę. Warto również wspomnieć, że 30 marca 1992 roku, w uznaniu jego zasług i działalności na rzecz lokalnej społeczności, Stanisław Wójcicki otrzymał honorowe obywatelstwo Elbląga.