Edward Pepłowski


Edward Pepłowski, urodzony 11 kwietnia 1880 roku w Starachowicach, był znaczącą postacią w historii Polski jako inżynier i polityk. Jego działalność miała ogromny wpływ na rozwój polityki społecznej w XX wieku.

W trakcie swojej kariery pełnił funkcję ministra pracy i opieki społecznej, co uwidacznia jego zaangażowanie w poprawę warunków życia obywateli. Po zakończeniu II wojny światowej, Pepłowski stał się senatorem II Rzeczypospolitej, gdzie miał możliwość wpływania na legislację i politykę kraju.

Jego życie zakończyło się 23 marca 1960 roku w Łodzi, pozostawiając po sobie trwały ślad w historii Polski.

Życiorys

Edward Pepłowski był synem Eugeniusza Pepłowskiego h. Gozdawa, którego życie przypadło na lata 1847–1897, oraz Marianny z Bairdów, która zmarła w 1937 roku. Ukończył Petersburski Instytut Technologiczny, co w znacznym stopniu wpłynęło na jego przyszłą karierę zawodową. W swoich działaniach politycznych Pepłowski aktywnie angażował się w ruch narodowy, stając się członkiem Ligi Narodowej. Przez pewien czas był współzałożycielem Narodowego Związku Robotniczego w Królestwie Polskim, a później przyłączył się do szeregów Narodowej Partii Robotniczej.

W roku 1907 uzyskał mandat poselski w rosyjskiej II Dumie Państwowej. Jego kariera zawodowa obejmowała również lata 1906–1909, kiedy to pracował w firmie Michała Łempickiego zajmującej się robót górniczych, wiertniczych oraz hydrologicznych, która znajdowała się w Sosnowcu. Jako polityk, w okresie od 13 grudnia 1919 do 9 czerwca 1920 oraz od 24 lipca 1920 do 5 marca 1921, pełnił funkcję ministra pracy i opieki społecznej w rządach Leopolda Skulskiego i Wincentego Witosa.

W latach 1921–1926 Pepłowski był dyrektorem naczelnym Państwowych Zakładów Górniczych i Hutniczych w Warszawie. W kolejnych latach, od 1928 do 1935 roku, zasiadał w Senacie II i III kadencji, a jego wybór w 1928 roku dotyczył województwa poznańskiego z Listy Narodowej Partii Robotniczej. Po zakończeniu II wojny światowej, w latach 1945–1947, pełnił stanowisko dyrektora technicznego w Zakładach Przemysłu Bawełnianego nr 4 im. Stanisława Dubois w Łodzi. Następnie, od 1947 do 1949 roku, był dyrektorem technicznym w Dyrekcji Przemysłu Bawełnianego. Jego kariera zakończyła się na stanowisku głównego mechanika Zakładów Przemysłu Bawełnianego im. Józefa Stalina w Łodzi oraz w Przedsiębiorstwie Usług Ogólnych Przemysłu Bawełnianego w tym samym mieście.

Edward Pepłowski zmarł w Łodzi i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, w kwaterze 179-3-20,21. Jego pamięć została uhonorowana w 2022 roku, kiedy to z inicjatywy premiera Mateusza Morawieckiego, Fundacja „Stare Powązki” podjęła się odrestaurowania grobu Edwarda Pepłowskiego w ramach projektu związane z odnową miejsc pochówku ministrów II RP.

Przypisy

  1. Nagrobki ministrów II RP – odnowione – Fundacja Stare Powązki [online] [dostęp 04.05.2023 r.]
  2. Edward Pepłowski » Witryna edukacyjna Kancelarii Senatu [online], senat.edu.pl [dostęp 04.01.2021 r.]
  3. Edward Adolf Pepłowski h. Gozdawa [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 04.01.2021 r.]
  4. Cmentarz Stare Powązki: ANTONI WOLSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 10.02.2020 r.]
  5. Tadeusz i Karol Rzepeccy, Sejm i Senat 1928-1933. Podręcznik zawierający wyniki wyborów w województwach, okręgach i powiatach, podobizny posłów sejmowych i senatorów, statystyki i mapy poglądowe, Poznań 1928, s. 168.
  6. M.P. z 1924 r. nr 299, poz. 979 „za zasługi, położone dla Rzeczypospolitej Polskiej w dziedzinie organizacji przemysłowych urzędów państwowych”.
  7. Stanisław Kozicki, Historia Ligi Narodowej (okres 1887-1907), Londyn 1964, s. 580.
  8. Księga pamiątkowa inżynierów technologów Polaków wychowańców Instytutu Technologicznego w Petersburgu : (w rocznicę stulecia uczelni), Warszawa , 1933, s. 95.
  9. z przerwą 09.06.1920 r.-23.07.1920 r. gdy stanowisko ministra pracy i opieki społecznej było nieobsadzone

Oceń: Edward Pepłowski

Średnia ocena:4.67 Liczba ocen:13